De reis van Martijn Poortvliet
04 april 2024
In gedachten verzonken, vertraagt Martijn zijn pedaalslagen. Hij denkt aan de saaie wiskunde- en geschiedenislessen. De gedachten verdwijnen als sneeuw voor de zon bij de aanblik van een libelle die gracieus danst boven het riet. “Ik heb altijd al een speciale band gevoeld met de natuur. De dagelijkse fietstocht van twintig kilometer naar school was meer dan alleen een route, het was een reis naar mijn ware roeping in het leven – het hoveniersvak.”
Martijn, zit recht en let eens op!” buldert de leraar door de klas. Zijn strenge blik hangt als een donkere wolk boven Martijn. “Wat moet er toch van jou terechtkomen?” zucht hij. Martijns wangen gloeien als vurige kolen onder die doordringende blik. Om hem heen klinkt het onderdrukte gegrinnik van klasgenoten. Op dat moment, in die vluchtige seconden, voelt Martijn iets ontwaken. Een vastberadenheid, een ongetemde wil om te bewijzen dat hij meer is dan de verwachtingen van anderen. “Ik was altijd anders. Anders, met mijn dromen die zich uitstrekten voorbij de muren van dat klaslokaal.”
Na schooltijd is de weelderige tuin van mevrouw en meneer Blommers in Rockanje wel een vruchtbare leeromgeving. Het is een plek waar Martijn de kneepjes van het hoveniersvak leert: snoeien, mesten en zelfs metselen. “Ik verheugde me elke dag op het einde van de schooldag”, herinnert Martijn zich met een glimlach. “Elke plant die ik verzorgde, voelde als een stukje van mezelf dat groeide. Die tuin van 3500 m² was mijn groene leerplaats, een paradijs waar ik zowel als mens als hovenier kon groeien.” Hij pauzeert even, “Met 3 gulden 50 per uur voelde ik me de rijkste jongen ter wereld. Elk vrij moment besteedde ik daar.”
Ruim vier jaar lang werkt Martijn in de tuin van mevrouw en meneer Blommers. Op ieder vrij moment is Martijn in de tuin te vinden. Op 16-jarige leeftijd is Martijn vastberaden: later word ik de beste hovenier van Nederland. Zijn vastberadenheid om te slagen in het hoveniersvak brengt hem naar Rijswijk, waar hij een gerenommeerde tuinbouwopleiding volgt. Hij gaat op kamers in Den Haag en begint aan een stage bij een hoveniersbedrijf in Scheveningen. Een eenmanszaak.
Martijn fietst in de vroege ochtendmist door de nog lege straten van Den Haag naar zijn stageadres in Scheveningen. Elke minuut in Scheveningen voelt voor Martijn als een eeuwigheid. Hij herinnert zich: “Ik voelde me wat verloren. Kon ik wel echt uitgroeien tot de hovenier die ik wilde zijn?”
Tijdens de lange fietstochten van Den Haag naar zijn ouders in Hellevoetsluis, droomt Martijn over zijn toekomst. Terwijl hij vecht tegen de wind en de regen. Onderweg naar het pontje in Maassluis flitsen de kassen, de velden en schuiten aan hem voorbij. Telkens wanneer Martijn een tuin passeert met het kenmerkende bordje 'René Don tuinideeën', voelt hij vlinders in zijn buik. Zijn eigen naam op zo’n bord: hij kan het zich levendig voorstellen.
“René, zet er maar een bordje in, hoor, want je hebt zoiets moois gemaakt. Ik heb daar nog een plekje voor het bordje.” In de tijd dat René Don begint, staat het hoveniersvak in het Westland nog in de beginfase. Maar al snel wil iedereen in het Westland wel zo’n bordje met ‘René Don Tuinideeën’ in de tuin.
Martijn herinnert zich zijn eerste dag levendig: “Mijn hart klopte in mijn keel. René was een icoon in mijn ogen, en ik was vastbesloten zijn respect te verdienen. Toen ik met een kikkergroene overall en stagecontract het kantoor uitliep, dacht ik: dit is het begin van iets groots.”
“Hij was gewoon een jongen, zoals alle andere jongens die hier kwamen werken.” Maar al snel merkt René dat Martijn anders is. “Zo zag ik vanaf het begin Martijns buitengewone toewijding. Hij vertelde me eens: “Ik wil de beste zijn; niet alleen werken, maar iets creëren dat blijft en mensen gelukkig maakt.””
“Verder is Martijn is altijd op tijd, heeft hij een lekke band dan regelt Martijn een lift. Hij heeft oog voor detail en wanneer iedereen al naar huis is, legt Martijn nog even de tegels recht.” “René was voor mij meer dan mijn baas, hij werd mijn mentor.”
Wanneer Martijn bij René komt werken, wordt hij blootgesteld aan de technische aspecten van het vak, maar ook aan de nieuwe dynamiek van tuinontwerp en onderhoud. Renés bedrijf is een plek waar Martijn leert over planten en tuinarchitectuur. Daarnaast krijgt hij inzicht in een branche die zich voortdurend aanpast aan de veranderende smaken en behoeften van de samenleving.
De telefoon rinkelt in Renés kantoor. Aan de andere kant van de lijn klinkt Martijns stem, lichtelijk gefrustreerd: “Sorry René, ik sta in Monster onderaan de duinen met alweer een lekke band. Kun je me komen ophalen?”
Terwijl René in zijn auto stapt om Martijn te hulp te schieten, overpeinst hij de frequente onderbrekingen die deze lekke banden veroorzaken. Hij vindt Martijn langs de kant van de weg, wachtend naast zijn fiets. Terwijl ze terugrijden naar het bedrijf, doorbreekt René de stilte.
“We moeten hier iets aan doen, Martijn, wat denk je van een auto?” “Ik heb geen geld voor een auto.”
Renés ogen verzachten. “Wat dacht je ervan als ik je help met de financiering? Je betaalt me gewoon elke maand een beetje terug.” Martijns ogen worden groot. Een glimlach breekt door op zijn gezicht. Een gevoel van opluchting en hoop vult zijn hart.
Zo koopt René een Opel Kadet voor Martijn voor fl. 6000,-. Elke maand wordt er fl. 500,- ingehouden van Martijns loon, een bedrag dat hij nauwgezet bijhoudt in zijn notitieboekje. Elke afbetaling voelt voor Martijn als een stap dichter bij het bereiken van zijn dromen, een teken van vertrouwen en steun van iemand die in hem gelooft.
“René leerde me alles over het hoveniersvak en ook over het leven. Hij was meer dan een baas; hij was een vaderfiguur, een gids. Zijn vertrouwen in mij, zelfs in mijn twijfels, heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Hij is iemand van zijn woord. Hier heb ik altijd bewondering voor en ik streef als ondernemer deze eigenschap ook na.”
In de vroege jaren van zijn carrière bij René Don, is Martijn omringd door collega's die zijn passie voor het vak delen. Hier ontmoet hij ook Bart van der Burg en Raymond de Bloois. Bart en Raymond werken nog steeds nauw samen met Martijn bij Don Hoveniers.
Martijn herinnert zich de ritjes met collega’s in de bestelbus door het Westland en de vele dagen in het veld. Onder de brandende zon of in de koele ochtendmist, waar elk project voelt als een gezamenlijke kunstcreatie. “Elke gesnoeide tak en elke ontworpen tuin was een reflectie van ons als team”, zegt Martijn. “Het was alsof ik een stukje van mezelf liet groeien met elke plant die we in de grond zetten.”
Martijn voelt een diepe verbondenheid met de aarde en met zijn collega's. Ze delen verhalen, lachen met en leren van elkaar tijdens de lange werkdagen. “Het was meer dan alleen tuinen aanleggen”, herinnert Martijn zich. “We bouwden aan een nalatenschap, stukje bij beetje, tuin voor tuin.”
Voor Martijn is dit een periode van professionele groei. Maar ook van persoonlijke ontwikkeling. Hij leert het belang van teamwork, leiderschap, en de voldoening die voortkomt uit het creëren van iets blijvends. “Elke plant die ik voor René in de grond zette, was als het zetten van mijn handtekening in het Westland”, zegt Martijn met een glimlach. “Samen hebben we een stukje van de wereld mooier gemaakt.”
Martijns verlangen naar een eigen onderneming doet hem besluiten om samen met zijn neef een timmer- en hoveniersbedrijf te starten. Samen huren ze een bedrijfspand in Rijswijk en gaan aan de slag. Hoewel hij zijn baan bij René Don met tegenzin opzegt, wordt hij gedreven door een brandende ambitie. Hij ervaart een mix van spanning en opwinding bij het ondernemerschap, maar al snel blijkt dat zijn neef een heel andere werkethiek heeft. Martijn, het zakelijke brein, moet namelijk minstens 2 keer per week zijn neef uit bed bellen.
De dagelijkse frustraties en de langzaam groeiende kloof tussen de visies van Martijn en zijn neef brengen het bedrijf in een moeilijke positie. Martijn voelt hoe de droom waar hij zo hartstochtelijk aan werkte, langzaam begint te vervagen. Hij ligt ’s nachts wakker, peinzend over wat misging. “Waarom kan ik niet dezelfde passie in hem aanwakkeren als die ik zelf voel?” vraagt Martijn zich af.
Het moment komt waarop Martijn beseft dat de samenwerking met zijn neef niet langer houdbaar is. Met een zwaar hart belt hij René. “René, kan ik misschien terugkomen?” Hij voelt een diepe opluchting wanneer René instemt, maar weet dat er nog een hindernis te overwinnen is: het huurcontract van het bedrijfspand.
Terwijl René en Martijn het kantoor van de verhuurder betreden, voelt Martijn zijn hart bonzen. René overhandigt de verhuurder een dichte envelop. “Van een kale kip kun je niet plukken, accepteer deze inhoud en ontbind het huurcontract”, zegt René kalm. Martijn voelt zich overweldigd door dankbaarheid en respect voor Renés gebaar.
Reflecterend op deze periode zegt Martijn: “Hoewel het uiteindelijk niet werkte, leerde die tijd me veel over familiebanden, vertrouwen en het belang van duidelijke communicatie in zakelijke relaties. Het was een harde, maar waardevolle les over de realiteiten van het ondernemerschap.” Deze ervaringen vormen de bouwstenen van zijn latere succes, waarbij elk mislukt project en elke uitdaging bijdraagt aan zijn groei als zakenman en als mens.
In de oer-Hollandse ‘hufterproof’ kantine van René Don, waar robuuste houten balken het plafond sieren, heerst een warme, uitgelaten sfeer. Het gelach en gepraat van de werknemers vult de ruimte, vermengd met het geluid van klotsend bier in glazen. De geur van versgebakken bitterballen doet de monden wateren, terwijl de kantine langzaam volstroomt voor de wekelijkse vrijdagmiddagborrel.
De handen van Martijn omklemmen een koud biertje terwijl hij luistert naar de verhalen van zijn collega Bart van der Burg. Plotseling begint een spontane polonaise; een slinger van lachende mensen kronkelt door de kantine. Buiten raast het leven door, maar binnen heerst een gevoel van tijdloze gezelligheid, alsof de buitenwereld even niet bestaat. Het is een plek waar iedereen zichzelf kan zijn, waar hard werken en samen plezier maken hand in hand gaan. De vrijdagmiddagborrels zijn voor Martijn meer dan alleen ontspanning. “Het voelde als thuiskomen”, zegt hij.
Net voor Renés geplande vakantie, zitten René en Martijn samen in het kantoor, omgeven door stapels papierwerk. Martijn kijkt René aan en zegt: “René, je hebt een welverdiende pauze nodig. Laat mij tijdens je afwezigheid het offertewerk overnemen. Je hebt me genoeg geleerd; ik ben klaar voor deze uitdaging.” René twijfelt. “Ik doe altijd alles zelf.”
Op de camping, omhuld door de rust van de natuur, zit René voor de caravan met een kop koffie in de hand. Marie-José, tegenover hem, bladert door een tijdschrift. Ineens onderbreekt René de stilte: “Eigenlijk is het best een goed idee van Martijn.” Marie-José kijkt op en fronst haar wenkbrauwen. “Wat?” vraagt ze.
René leunt naar voren, zijn ogen glinsteren. “Nou, dat Martijn wat kantoorwerk van mij overneemt. Ik krijg dan meer tijd voor andere dingen.” Hij neemt een slok koffie, peinzend over de mogelijkheden die deze verandering met zich mee zou brengen. Marie-José knikt langzaam, een glimlach krult haar lippen.
Een week eerder dan gepland vertrekken René en Marie-José naar huis, hun gedachten vervuld van de nieuwe plannen. Samen transformeren ze een kleine ruimte in een functioneel kantoor voor Martijn. Terwijl ze de ruimte inrichten, bestellen ze visitekaartjes met ‘Bedrijfsleider' vetgedrukt onder Martijns naam. “Ik wist niet wat ik zag, ik was pas 25 jaar en al bedrijfsleider.”
Vanaf dat moment neemt Martijn het roer over. Hij maakt de offertes en managet het verkoop- en tuinaanlegproces. René observeert hoe Martijn groeit in zijn nieuwe rol, in vakmanschap, maar ook in leiderschap en het onderhouden van klantrelaties. Het is een moment van overgang voor Martijn, maar ook voor René, die ziet hoe zijn leerling transformeert tot een volwaardige zakenpartner.
Op een ochtend in De Lier, als de dauw nog op het gras ligt en de eerste zonnestralen het landschap verlichten, staat Martijn voor een immense tuin bij de familie Van den Berg. Hij kijkt uit over de 19.000 vierkante meter grond, zijn ogen glinsteren van opwinding en een zweem van ongeloof. “Dit wordt ons grootste project ooit”, fluistert hij, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. “Laten we iets spectaculairs creëren.”
Terwijl hij de contouren van de tuin in zich opneemt, voelt Martijn een mix van trots en verantwoordelijkheid. Dit project is een toonbeeld van hoever hij is gekomen; van een jonge hovenier met grote dromen tot de leider van een ambitieus project. Zijn hart klopt in zijn keel bij de gedachte aan de uitdagingen en mogelijkheden die voor hem liggen.
“Hij nam het voortouw, maar stond altijd klaar om te helpen als dat nodig was”, herinnert collega Bart van den Burg zich. “De manier waarop hij instructies gaf, was stimulerend en motiverend.”
De nieuwe rol van Martijn bevalt René goed, omdat hij tijd krijgt voor het opstarten van een nieuwe onderneming: Tuin en Terras. Zo overweegt hij de mogelijkheid om Martijn aandelen te geven. Maar dit is een complexe beslissing, vooral omdat hij ook een zoon, Robin, heeft die in de zaak werkt. “Dan ga ik mijn halve zaak weggeven, terwijl er nog een zoon aan zit te komen.”
“Kan ik de zaak misschien kopen?” Hier heeft René nog niet aan gedacht. “Dat gaan we doen, Martijn.” In plaats van een lang verkoopproces kiezen René en Martijn voor een snelle aanpak. “Zo’n overnametraject duurt meestal een jaar, maar ik hou van snelheid en actie. Binnen een paar maanden, voor het einde van 2009, wilde ik de overdracht geregeld hebben.”
Samen met Marie-José bepaalt René de waarde van het bedrijf. “Je kunt allemaal dure mensen inschakelen, maar dat deden we gewoon zelf even snel achter op een krant of een sigarendoos.” Ze namen alle activa in overweging. Van auto’s tot gereedschap. Voor elk item bepaalden ze een afschrijvingspercentage. “Van alles wat een jaar oud is, gaat 10 procent af, en zo verder.”
“Ik wilde geen eindeloze dagen meer op kantoor doorbrengen. Ik heb altijd gewerkt met passie en toewijding, maar nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk, zowel voor mij als voor het bedrijf.”
In 2010 is de overname van René Don Tuinideeën een feit. “Toen ik de sleutels van het bedrijf kreeg, voelde ik een diepe verantwoordelijkheid. Ik wist dat ik grote schoenen moest vullen. Ik vertelde René: “Dit is meer dan een bedrijf voor mij. Het is een erfenis die ik zal voortzetten en laten groeien.” René leerde me hoe je tuinen aanlegt, maar ook hoe je relaties opbouwt, hoe je met integriteit handelt. Dat zijn levenslessen die ik altijd zal koesteren.”
Martijns eerste dagen als hoofd van het bedrijf zijn gevuld met een mengeling van nervositeit en vastberadenheid. Hij betreedt het nieuwe terrein in ’'s-Gravenzande met een gevoel van ontzag en een diep gevoel van verantwoordelijkheid. Met negen toegewijde medewerkers aan zijn zijde, voelt hij de last van de verwachtingen, maar ook de opwinding van nieuwe mogelijkheden.
De eerste maanden zijn een onverwachte beproeving. Sneeuw en ijs bedekken de grond, waardoor het werk bijna onmogelijk wordt. Deze periode test Martijns veerkracht en geduld. Elke ochtend kijkt hij uit het raam, hopend op een teken dat het weer zou opklaren, maar wordt in plaats daarvan geconfronteerd met de harde realiteit van een bevroren landschap.
Het is een tijd van innerlijke groei, van het leren omgaan met tegenslag en van het bouwen aan de fundamenten van een bedrijf dat uiteindelijk zal floreren. Het is een cruciale periode in Martijns ontwikkeling als leider en ondernemer, een tijd waarin hij leert dat zelfs na de koudste winters, de lente altijd weer volgt.
“Ik ben trots op Martijn. Hij draagt mijn naam nog steeds: Don Hoveniers. Ik vind de manier waarop Martijn onderneemt geweldig.”
Inmiddels heeft Martijn twee bedrijven: Don Hoveniers en Gardens Beyond Imagination. Samen met zijn echtgenote Leila Poortvliet runt hij deze bedrijven. Achter elke succesvolle ondernemer staat een sterke partner. “Zoals Leila achter Martijn staat, zo staat Marie-José altijd achter mij. Dat maakt het verschil, zeker in zware tijden.”
Martijn en Leila werken samen met leveranciers en partners uit het hoogsegment. Ze creëren designbuitenruimtes in binnen- en buitenland. “Martijn durft meer risico’s te nemen dan ik vroeger als ondernemer. Soms denk ik weleens: rustig aan, Martijn. Maar ik herken mezelf in hem. Het succes van Martijn is een mooie pluim op mijn werk.”
© 2021 Don Hoveniers
Wij zijn gesloten tussen 21-12-2024 en 5-1-2025.
Voor calamiteiten zijn wij bereikbaar via info@donhoveniers.nl
Kun je ons niet missen?
Volg ons op Instagram
© 2021 Don Hoveniers
